obozy internowania żołnierzy polskich w okresie II wojny światowej,
miejsca przymusowego pobytu części żołnierzy WP, którzy po kampanii wrześniowej 1939 i kampanii fr.-niem. 1940 znaleźli się na terytorium państw neutralnych.
obozy internowania żołnierzy polskich
Encyklopedia PWN
Już IX 1939 powstały obozy w Rumunii (ok. 21 tys. żołnierzy, w tym 3 tys. oficerów, m.in.: w Cǎlimǎneşti, Fǎgǎraş, Târgovişte, Târgu Jiu), na Węgrzech (ok. 40 tys., w tym 5,4 tys. oficerów, m.in.: w Balatonboglár, Balatonföldvár, Dömös, Eger, Esztergom, Komárom, Nagycenk, Sárvár), na Litwie (13 tys., w tym 2,5 tys. oficerów, w Kalwarii, Kownie, Olicie, Połądze, Rakiszkach), na Łotwie (1,3 tys., w tym 176 oficerów, w Litaste, Litene i Ulbone), w Szwecji (okręty podwodne: Ryś, Sęp i Żbik z załogami). Do VI 1940, w wyniku akcji władz RP na uchodźstwie, przy przychylnej postawie władz państw internujących, duża część internowanych została ewakuowana do Francji i na Bliski Wschód (łącznie ponad 40 tys. żołnierzy); kilka tysięcy powróciło do okupowanej Polski, pozostałych w obozach żołnierzy wywieziono do Niemiec (II 1941 z Rumunii, 1944 z Węgier) i ZSRR (VI–VII 1940 z Litwy i Łotwy do obozu w Ostaszkowie, IX 1941 zwolnieni wstąpili do Armii Pol. gen. Andersa). W VI 1940, po walkach w Jurze, 2 Dyw. Strzelców Pieszych WP we Francji (13 tys. żołnierzy) przekroczyła granicę szwajc. i została internowana w okolicach Berna (od wiosny 1941 rozlokowana we wszystkich kantonach), 1944 część żołnierzy ewakuowano i wcielono do PSZ; 1939–40 internowano również we Włoszech i Hiszpanii (Miranda de Ebro) kilka tysięcy żołnierzy, schwytanych w drodze do Francji i Wielkiej Brytanii.
