monodia akompaniowana
 
Encyklopedia PWN
monodia akompaniowana,
recytatywny śpiew solowy z basso continuo;
główny środek wyrazu w barokowej operze, kantacie i oratorium na początku XVII w.; styl monodyczny, postulowany od ok. 1600, wysuwał tekst literacki przed muzykę.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia