marynistyka
lit., szt. plast.:
[łac. marinus ‘morski’],
marynistyka
Encyklopedia PWN
1) dział piśmiennictwa obejmujący utwory o tematyce mor.; rozwija się gł. w krajach o bogatych tradycjach żeglarskich, np. twórczość H. Melville’a, J. Londona, J. Conrada, w literaturze pol. — M. Zaruskiego, S.M. Salińskiego, J.B. Rychlińskiego.
2) szt. plast. gat. mal. obejmujący przedstawienia o tematyce mor. (marina); motywy mor. występowały już w sztuce staroż. i średniow.; jako samodzielny gat. marynistyka rozwinęła się w XVIII w. w Holandii (S. van Ruysdael i J. van Ruisdael, A. i W. van de Velde’owie, J. van de Capelle); we Francji w tym czasie mariny malowali m.in. C. Lorrain i C.J. Vernet; we Włoszech marynistyka była popularna w XVIII w., zwłaszcza w Wenecji (G.A. Canal, F. Guardi), a pod koniec XVIII i na pocz. XIX w. w Wielkiej Brytanii (R. Wilson, W. Turner, R.P. Bonington), następnie w innych krajach (gł. Francja) w twórczości romantyków, realistów, a zwłaszcza impresjonistów; w Polsce rozwinęła się w 20-leciu międzywojennym (m.in. M. Mokwa); w XX w. nadal popularna.
