latarnia
 
Encyklopedia PWN
latarnia
[łac.],
techn. zespół urządzeń do stacjonarnego, sztucznego oświetlenia otwartej przestrzeni (dróg, placów).
Współczesna l. składa się zwykle z oprawy oświetleniowej, konstrukcji wsporczej (podpora — słup stalowy lub żelbetowy, wysięgnik) i odcinka instalacji elektr. zasilającej z bezpiecznikami; oprawa oświetleniowa, najczęściej o budowie zamkniętej, jest wyposażona w źródło światła i wewn. układ opt., którego zadaniem jest takie ukształtowanie bryły fotometrycznej, aby wyemitowane światło docierało dostatecznie daleko w kierunku wzdłuż drogi i nie powodowało dużego olśnienia kierowców. Źródłem światła jest zwykle lampa sodowa (sodówka), rtęciowa (rtęciówka) lub metalohalogenkowa; wysokość zawieszenia oprawy na podporze zależy gł. od szerokości jezdni (im jezdnia szersza, tym wyżej); wysięgnik umożliwia umieszczenie oprawy nad jezdnią. L. były używane od czasów staroż. (l. olejne); upowszechnienie oświetlania ulic, a tym samym l., nastąpiło po wprowadzeniu instalacji i źródeł światła gazowych (lamp gazowych) i elektr. (żarówek, następnie lamp wyładowczych).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia