korektor
urządzenie przeznaczone do kształtowania charakterystyki przenoszenia toru telekomunik. (np. fonicznego — k. dźwięku, wizyjnego — k. obrazu);
[łac.],
układ korekcyjny, equalizer,
korektor
Encyklopedia PWN
stanowi zestaw różnych filtrów elektrycznych o regulowanej charakterystyce przenoszenia, w wykonaniu profesjonalnym zazwyczaj sterowany komputerem lub mikroprocesorem. K. dźwięku (zw. też k. graficznym) jest stosowany gł. w celu uzyskania zadanej charakterystyki częstotliwościowej toru elektroakustycznego, usunięcia lub zmniejszenia zniekształceń przenoszonych sygnałów; k. stosowane w technice studyjnej umożliwiają zmianę szerokości pasma częst. przenoszonego sygnału, co pozwala np. na uzyskanie specyficznego brzmienia instrumentów, poprawę zrozumiałości mowy. K. obrazu jest stosowany przede wszystkim w technice wideofilmowania; umożliwia regulację nasycenia barwy, kontrastu, jasności, wprowadzanie zmian koloru (np. zwiększenie udziału barwy niebieskiej w celu zaakcentowania akcji nocnej bądź selektywne pokolorowanie określonego obiektu bez zmiany pozostałej treści obrazu), płynne ściemnianie i rozjaśnianie obrazu itp. K. znajdują powszechne zastosowanie w radiofonii, telewizji, automatyce.
