kolekcjonerstwo,
świadome gromadzenie przedmiotów, przede wszystkim dzieł sztuki, także książek (bibliofilstwo), broni, znaczków, kart pocztowych, okazów przyrody itp., o ściśle ustalonym zakresie merytorycznym, chronologicznym lub topograficznym.
kolekcjonerstwo
Encyklopedia PWN
Początki kolekcjonerstwa sięgają starożytności (Egipt, Grecja, Rzym); nowoż. kolekcjonerstwo w Europie pojawiło się w okresie renesansu, gł. w związku z zainteresowaniami i mecenatem artyst. panujących lub możnych rodów (słynne kolekcje Medyceuszów we Florencji, papieskie w Watykanie, Franciszka I w Fontainebleau); kolekcjonerstwo rozwinęło się w XVII w. (znani kolekcjonerzy — kard. Richelieu i Mazarini, królowa szwedz. Krystyna) i XVIII w. — gł. tzw. kolekcje mieszane gabinety sztuki i osobliwości (np. Grünes Gewölbe w Dreźnie). Wielkie kolekcje książęce i król. stały się podstawą wielu sławnych muzeów (Luwr, Ermitaż, Galeria Drezdeńska). W Polsce do najstarszych kolekcji należały król. zbiory Jagiellonów, Wazów, następnie Jana III Sobieskiego i S. Poniatowskiego oraz licznych magnatów (marszałkowej E. Lubomirskiej, H. i M. Radziwiłłów, S. Kostki Potockiego, rodziny Czartoryskich). W XIX w., wraz ze zmianami polit.-społ., rozwinęło się kolekcjonerstwo w środowisku bogatego mieszczaństwa, a w XX w. — spopularyzowało wśród szerokich kręgów społeczeństwa, przy czym jest to kolekcjonerstwo wyspecjalizowane, prowadzone na mniejszą skalę, dotyczące np. grafiki, ceramiki, sztuki lud., numizmatyki, filatelistyki, filumenistyki. Obecnie największymi ośr. kolekcjonerstwa są muzea.
