język państwowy

język państwowy,

język oficjalny, którym posługują się organy państw. i administracji publicznej i w którym obywatele powinni się do nich zwracać;

w jednym państwie może być kilka języków państwowych (np. w Szwajcarii — 3); z zasady język państwowy jest językiem nar.; gdy określony naród znajduje się pod dominacją obcego państwa, przyznanie językowi nar. uprawnień języka państwowego zależy od prowadzonej przez to państwo polityki; przepisy o autonomii z reguły przyznają to uprawnienie językowi nar.; w Polsce dekretem z 1945 o języku państwowym i języku urzędowania rządowych i samorządowych władz adm. ustalono, że językiem państwowym w Polsce jest język pol. i że tym językiem posługują się wszystkie rządowe i samorządowe władze i urzędy adm.; sprawę korzystania z języka obcego przed organami państwa normują przepisy odrębne, np. prawo o ustroju sądów powszechnych dozwala, by osoba nie władająca językiem pol. występowała przed sądem w języku ojczystym i korzystała z pomocy tłumacza. Przepisy ustawy z 1999 o języku pol. dotyczą ochrony języka pol. i używania go w działalności publicznej; stanowią, że język pol. jest językiem urzędowym, nie naruszają jednak praw mniejszości nar. i grup etnicznych.