inwentaryzacja zabytków sztuki

inwentaryzacja zabytków sztuki,

nauk., usystematyzowana rejestracja zabytków sztuki, sporządzona w formie opisowej, fot. i pomiarowej;

wyniki inwentaryzacji zabytków sztuki są publikowane jako inwentarze lub katalogi zabytków, stanowiące podstawę badań nauk. w zakresie historii sztuki i pokrewnych jej nauk hist., oraz są pomocne w sprawowaniu opieki nad zabytkami. Rozróżnia się inwentaryzację topograf. (obejmującą wszystkie zabytki danego terenu) oraz problemową (wybrane zespoły zabytkowe). Inwentaryzacja zabytków sztuki polega na naocznym zbadaniu obiektu i scharakteryzowaniu go (dane hist., określenie czasu powstania, stylu, materiału, techniki, ikonografii) oraz sporządzeniu opisu formalnego. Powstanie idei inwentaryzacji zabytków sztuki przypada w Europie na 1. poł. XIX w. i wiąże się z rozwojem starożytnictwa. Systematyczną naukową inwentaryzację zabytków sztuki umożliwiło wyodrębnienie się ok. poł. XIX w. historii sztuki jako dyscypliny oraz programowa opieka państwa nad zabytkami (konserwacja zabytków). Specjalnie do tego powołane instytucje państw. prowadzą (od końca XIX w.) edycje topograf. inwentarzy zabytków sztuki, w Polsce już w pierwszym dziesięcioleciu XX w. ukazywała się Teka Galicji Wschodniej; od 1951 Instytut Sztuki PAN opracowuje i wydaje serię «Katalog Zabytków Sztuki w Polsce».