heksametr

heksametr

[gr. hexámetros ‘sześciomiarowy’],

w metryce antycznej wers 6-stopowy (stopa), złożony z daktyli, które — poza piątą stopą — mogły być zastępowane równymi co do długości spondejami; ostatnia stopa bywała zwykle katalektyczna: — / — / — / — / — / — ;

jako forma podniosła i pełna powagi heksametr był miarą wierszową występującą gł. w eposie, także w poezji bukolicznej, dydaktycznej i rel.; był naśladowany w nowoż. poezji eur., np. tak zwany heksametr polski (Powieść Wajdeloty z Konrada Wallenroda A. Mickiewicza, Bema pamięci żałobny rapsod C. Norwida), wers 13–17-zgłoskowy, 6-akcentowy, w którym stopy daktyliczne mogą być zastępowane trochejami, występował gł. w poezji epickiej.