głowica

głowica, kapitel,

arch. najwyższa, wieńcząca część kolumny, filaru lub pilastra, stanowiąca pośredni człon konstrukcyjny między podporą i elementami dźwiganymi;

głowice występują w architekturze od starożytności: w Egipcie — stylizowane głowice roślinne (palmowe, papirusowe, lotosowe), w Mezopotamii — o formach geometrycznych, w Persji — o zoomorficznych; w sztuce greckiej elementami porządków architektonicznych były głowice doryckie, jońskie i korynckie; w Rzymie oprócz nich pojawiły się głowice kompozytowe i toskańskie; w architekturze bizantyńskiej występowały głowice z impostem oraz trapezoidalne i koszykowe, a w sztuce islamu oprócz form klasycznych stosowano bogato dekorowane głowice stalaktytowe; w architekturze romańskiej występowały głowice kostkowe, blokowo-kielichowe i kielichowe, zdobione motywami geometrycznymi, roślinnymi i figuralnymi; głowice gotyckie miały głównie dekorację roślinną (pączkowe, liściaste). W architekturze nowożytnej stosowano klasyczne typy głowic, które przetrwały do współczesnych czasów.

Głowice

Kapitel kolumny Aśoki z Sarnath, III w. p.n.e. — Muzeum Narodowe, Delhi