filozofia italska

filozofia italska,

nurt starożytnej filozofii greckiej rozwijający się w greckich koloniach w południowych Włoszech (Elea, Kroton) między VI a IV w. p.n.e.; głównym przedmiotem zainteresowań przedstawicieli filozofii italskiej była filozofia przyrody;

w przeciwieństwie do jońskiej filozofii przyrody znacznie większy nacisk kładła na problematykę logiczną i epistemologiczną (teoria poznania), obdarzając znacznie większym zaufaniem niż jończycy poznanie racjonalne, świadectwo zmysłów traktując jako niepewne i złudne; głównymi przedstawiciami byli pitagorejczycy (Pitagoras, Filolaos) i eleaci (Ksenofanes, Parmenides, Zenon z Elei).