domy pomocy społecznej

domy pomocy społecznej,

polityka społ. placówki opiekuńcze dla osób, które z różnych powodów nie mogą mieszkać same we własnym domu lub u krewnych;

w zależności od tego dla kogo są przeznaczone, domy pomocy społecznej dzielą się na domy dla osób: starych, przewlekle chorych, dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie, dorosłych niepełnosprawnych fizycznie, dzieci i młodzieży niepełnosprawnej psychicznie, samotnych matek i kobiet w ciąży; zgodnie z ustawą o pomocy społecznej z 12 III 2004 za pobyt w domu pomocy społecznej płaci sam zainteresowany (do 70% własnego dochodu) i jego rodzina, a jeśli środki, którymi dysponują są niewystarczające, do dopłaty jest zobowiązana gmina (do końca 2003 — budżet państwa); standard podstawowych usług świadczonych w domach pomocy społecznej obejmuje zapewnienie potrzeb bytowych: miejsca zamieszkania (pokój mieszkalny 1- lub wieloosobowy, wyposażony w łóżko, szafę, stół, krzesła, szafkę nocną, indywidualne oświetlenie), wyżywienie, odzież i obuwie; sanitariaty i łazienki; w dziedzinie opieki: pomoc w podstawowych czynnościach życiowych, pielęgnacji, załatwianiu spraw osobistych; w dziedzinie działań wspierających: udział w terapii zajęciowej, wsparcie w trudnych sytuacjach, pobieranie nauki (dzieci, młodzież) i dostęp do biblioteki, zajęcia rewalidacyjne; w każdym domu pomocy społecznej powinien być zatrudniony zespół terapeutyczno-opiekuńczy składający się z psychologa i pracownika socjalnego i kulturalno-oświatowego.