ciepłolecznictwo

ciepłolecznictwo, termoterapia,

metoda fizykalnego leczenia, polegająca na doprowadzeniu do tkanek organizmu ciepła;

efektem miejscowego lub ogólnego przegrzania jest wzrost ciepłoty narządu lub całego ustroju, miejscowe wzmożenie metabolizmu i zwiększenie ilości produktów przemiany materii, rozszerzenie naczyń i zwiększenie przepływu kapilarnego, lepsze odżywienie i utlenowanie tkanek, zwiększenie leukocytozy i odporności, przyspieszenie usuwania produktów przemiany materii, przyspieszenie gojenia ran; ogólnie ciepło ma działanie przeciwbólowe, usprawnia usuwanie produktów przemiany materii, powoduje wzrost minutowego rzutu serca, poprawia wentylację płuc. W ciepłolecznictwie wyróżnia się zabiegi suche i wilgotne, stanowiące formę stosowania ciepła egzogennego; zabiegi suche są stosowane najczęściej miejscowo, m.in. nagrzewanie poduszką elektryczną, termoforem, workami z ogrzanym piaskiem; natomiast do zastosowań ogólnych zalicza się łaźnię rzym., kąpiele piaskowe itp.; do zabiegów wilgotnych, stosowanych miejscowo, należą okłady i zawijania parafinowe, częściowe kąpiele cieplne, okłady rozgrzewające, a do ogólnych — kąpiele cieplne całkowite.