betatron

betatron,

cykliczny akcelerator elektronów, w którym do przyspieszania cząstek wykorzystuje się zjawisko indukcji elektromagnetycznej;

składa się z elektromagnesu zasilanego prądem zmiennym oraz umieszczonej między jego nabiegunnikami pierścieniowej komory próżniowej; elektrony emitowane ze znajdującej się w komorze wyrzutni są przyspieszane w wirowym polu elektrycznym wytwarzanym przez zwiększający się strumień pola magnet.; betatrony są źródłem wysokoenerg. elektronów (maks. energia 300 MeV) oraz twardego promieniowania rentgenowskiego; stosowane w fizyce jądr. do celów badawczych, w medycynie i technice (radioterapia, defektoskopia, sterylizacja radiacyjna, fotoaktywacja i in.). Pierwszy betatron skonstruował 1940 D.W. Kerst wg projektu (1928) R. Wideröe.

Betatron, schemat