behawioryzm,
lit. tendencja w XX-wiecznej realist. prozie fabularnej, zwłaszcza amer., uznająca za przedmiot tzw. analizy psychol. zachowania i działania będące wynikiem bezpośredniej reakcji na bodźce pochodzące ze świata zewnętrznego;
behawioryzm
Encyklopedia PWN
czołowymi przedstawicielami behawioryzmu byli: w latach 20. E. Hemingway, w następnej dekadzie E. Caldwell i J. Steinbeck; w latach 40. behawioryzm przeniknął do Europy, także do Polski, gdzie ujawnił się najwyraźniej w prozie podejmującej tematykę okupacyjną (np. opowiadania Z. Nałkowskiej, T. Borowskiego) i ponownie po 1954 (twórczość M. Hłaski).
