batyskaf
statek głębinowy służący do badań podwodnych;
[gr. bathýs ‘głęboki’, skáphē ‘łódź’],
batyskaf
Encyklopedia PWN
batyskaf składa się z 2-, 3-osobowej kabiny obserwacyjnej w postaci stalowej kuli z iluminatorami (wyposażonej w urządzenia obserwacyjne, łączności, regeneracji powietrza itp.) i kadłuba nośnego, pod którym jest usytuowana. W kadłubie znajduje się zespół zbiorników wypornościowych, napełnionych płynem lżejszym od wody (np. benzyną), oraz zbiorników balastowych (wypełnionych np. śrutem); zanurzenie batyskafu reguluje się przez wypuszczanie płynu ze zbiorników lub uwalnianie balastu; do poruszania się w poziomie służy śruba napędzana silnikiem elektrycznym zasilanym z akumulatorów. Pierwszy batyskaf zbudował 1948 A. Piccard; 1953 wraz z synem, Jacquesem osiągnął głęb. 3150 m; 1960 J. Piccard i D. Walsh zeszli na głęb. 10 899 m (dno Rowu Mariańskiego). Przed wynalezieniem batyskafu używano batysfery — kulistej kabiny, bez napędu, opuszczanej na linie ze statku nawodnego (konstruktor O. Barton); 1930 Barton i W. Beebe zeszli w batysferze na głęb. 240 m, a 1948 Barton osiągnął 1375 m.
