bajlif, ang. bailiff, bailie, fr. baillif,
występujący od średniowiecza tytuł urzędników o różnych kompetencjach i randze.
bajlif
Encyklopedia PWN
W średniow. Anglii niski rangą urzędnik mianowany przez pana feudalnego; zarządzał jego majątkiem, posiadał uprawnienia w sprawach porządkowych i sądowych; mógł być urzędnikiem w dobrach król., kośc. lub wasalnych; do jego obowiązków należało ściąganie danin i opłat, sprawował nadzór nad przestrzeganiem porządku w secinach (hundreds) i hrabstwach oraz wykonywaniem nakazów król. na podległym mu terenie; przewodniczył też sądowi manorialnemu i sądowi secin. B., jako urzędnik mianowany przez Koronę bryt., zachował się na Jersey i Guernsey w W. Normandzkich, gdzie przewodniczy Zgromadzeniom Stanów (lokalne parlamenty) oraz sądom. We Francji urząd b. powstał ok. 1190, za panowania Filipa II Augusta; b. stał na czele domeny król. jako rządca majątku z kompetencjami adm., wojsk. i sądowymi; b. odegrali ważną rolę w umacnianiu władzy król. we Francji. Z nieco innymi kompetencjami urząd ten istniał także w zakonach rycerskich; godność b. zachowała się do czasów współcz. w zakonie maltańskim.
