ars topiaria
umiejętność strzyżenia roślin w ozdobne formy;
[łac., ‘sztuka kształtowania roślin’],
ars topiaria
Encyklopedia PWN
zapoczątkowana w staroż. Rzymie, kontynuowana w Bizancjum, odrodzona w zachodniej Europie w późnym średniowieczu; niezwykle rozpowszechniona w XVI i XVII w.; obiekt ataków twórców idei parku krajobrazowego w XVIII w.; reaktywowana w 2. poł. XIX w. w historyzującym nurcie sztuki ogrodowej; strzyżono drzewa i krzewy oraz rośliny zielone (najczęściej cisy, tuje, jałowiec, bukszpan, wawrzyn, mirt); roślinom nadawano formy stereometryczne lub formę rzeźb przedstawiających ludzi i zwierzęta; wykonywano w ten sposób również całe sceny (m.in. polowania, bitwy).
