akwarela
farba o spoiwie rozpuszczalnym w wodzie, przeważnie z gumy arabskiej, często z dodatkiem miodu, cukru lub gliceryny, które nadają farbie elastyczność;
[wł. acquarella < acqua ‘woda’],
akwarela
Encyklopedia PWN
również technika malarska, posługująca się farbami akwarelowymi kładzionymi najczęściej na papierze, a także na kości słoniowej (miniatury), jedwabiu (w tradycyjnym malarstwie Dalekiego Wschodu i w Europie w XVIII i XIX w. służyła głównie do zdobienia wachlarzy); charakterystyczną cechą akwareli jest cienka i przezroczysta warstwa farby, przez którą przebija podłoże; technika akwareli wymaga dużej precyzji ze względu na trudności w dokonywaniu poprawek; akwarela nazywa się też obraz wielobarwny, malowany farbami akwarelowymi lub jednobarwny, np. malowany tuszem, bistrem lub sepią, tzw. lawowany (lawowanie); akwarela jest znana od starożytności, w średniowieczu występowała w iluminacjach, w renesansie stosowana głównie do szkiców; jako samodzielna technika od XVII w. (zwłaszcza w Anglii).
