Webera–Fechnera prawo,
jedno z podstawowych praw psychofiz., odkryte 1849 przez E.H. Webera i ujęte w mat. postać 1860 przez G.Th. Fechnera;
Webera–Fechnera prawo
Encyklopedia PWN
stwierdzające, że przyrost intensywności bodźca (podniety) zdolny wywołać dostrzegalny przyrost intensywności wrażenia musi być proporcjonalny do już działającego bodźca i wyraża się stałym współczynnikiem dla danego rodzaju wrażeń (Weber); siła wrażenia rośnie proporcjonalnie do logarytmu intensywności bodźca (Fechner); prawo to zostało potwierdzone dla wielu rodzajów wrażeń, m.in. wzrokowych, słuchowych, dotykowych, w zakresie średnich intensywności bodźców.
