Uniwersytet Neapolitański im. Fryderyka II
 
Encyklopedia PWN
Uniwersytet Neapolitański im. Fryderyka II, Università di Napoli „Federico II”,
uniwersytet wł., zał. 1224 przez króla Sycylii i ces. rzymsko-niem. Fryderyka II;
jedna z najstarszych uczelni na świecie i jeden z pierwszych w owych czasach uniwersytetów niezależnych od papieża; w akcie fundacyjnym cesarz zastrzegł sobie prawo doboru i nominowania nauczycieli akademickich (po raz pierwszy w historii nie pochodzili oni z wyboru); uniwersytet miał kształcić kadry urzędników państw.; XV–XVII w. był centrum życia kult. i nauk. dzisiejszych południowych Włoch; w XVIII w. przeżywał kryzys, zwłaszcza w dziedzinie nauk humanist.; w XIX w. składał się z 6 wydziałów: teologii, prawa, sztuk pięknych, medycyny, matematyki i nauk przyr.; w 1. poł. XVIII w. został zreformowany na wzór ówczesnych uniwersytetów niem., a w 2. poł. — na wzór fr. i bryt.; otwarcie 1924 uniwersytetu w Bari osłabiło pozycję U.N.; w czasie II wojny światowej budynki uniwersyteckie zostały zniszczone, a po odbudowie tylko częściowo zwrócono je uniwersytetowi; w latach 80. XX w. wybudowano nowy kompleks budynków, gdzie przeniesiono część wydziałów; 2003 uniwersytet składał się z 12 wydziałów; zatrudniał 1668 nauczycieli akademickich, kształcił 83,9 tys. studentów; obecna nazwa od 1987.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia