Storting
1-izbowy parlament Norwegii;
[stụ:rtiŋ] 
,
Stortinget,
, Storting
Encyklopedia PWN
powołany 1814 na mocy konstytucji eidsvollskiej; początkowo wybierany przez elektorat o wysokim cenzusie majątkowym (stopniowo obniżanym) i urzędników, od 1898 — w głosowaniu powszechnym (1913 prawa wyborcze uzyskały kobiety); początkowo zbierał się na jedną sesję raz na 3 lata, od 1869 raz na rok; 1937 wprowadzono 4-letnią kadencję — nie może być rozwiązany przed jej upływem; jest gł. organem ustawodawczym państwa, od 1884 sprawuje także kontrolę polit. nad rządem; na pierwszej sesji deputowani (ob. 165 osób) dokonują podziału swego grona na 2 wydziały: Lagting (1/4 składu Stortingu) i Odelsting (3/4), pracujące osobno w toku procesu legislacyjnego większości ustaw; poza tym Storting działa jako parlament 1-izbowy; wyłaniany jest wg ordynacji proporcjonalnej.
