Spandau
dzielnica Berlina, na której terenie znajdował się gród słow. strzegący szlaku z Lubusza do Magdeburga.
[szpạndau],
Spandau
Encyklopedia PWN
Badania archeol. ujawniły, że najstarsze osiedle, otoczone wałem drewniano-ziemnym, powstało VIII–IX w. na wyspie w rozlewiskach Haweli, w pobliżu ujścia Sprewy; przy nim rozwinęło się gęsto zabudowane, obwarowane podgrodzie; ok. 830 zniszczone, gród wkrótce odbudowany, podgrodzie dopiero w połowie X w., kiedy powstał tu ośrodek administracji niem.; ok. 970 czynna była kącina pogańska; na jej miejscu wzniesiono kościół, zniszczony podczas powstania antyniem. 983; w XI w. osiedle znacznie rozszerzono; mieszkańcy zajmowali się rzemiosłem i handlem, zespół w S. nabrał cech wczesnego miasta; opustoszał po opanowaniu 1157 tego obszaru przez Askańczyków.
