Sindh, ang. Sind 
,
prow. autonomiczna w południowo-wschodnim Pakistanie, nad M. Arabskim, przy granicy z Indiami;
,
Sindh
Encyklopedia PWN
pow. 104,9 tys. km2, 47,9 mln mieszk. (2017), gł. Sindhowie, w północno-zachodniej części Beludżowie; stol. Karaczi. Powierzchnia nizinna (południowa część Niz. Indusu wraz z częścią pustyni Thar), na zachodzie — wyżynno-górzysta (niewielka część Wyż. Irańskiej); klimat zwrotnikowy kontynent. suchy, na wschodzie — skrajnie suchy; średnia temp. w lipcu 30°C (maks. 45–50°C), w styczniu 15–17°C; roczna suma opadów 100–200 mm; gł. rz. — Indus; gęsta sieć kanałów nawadniających (zapora w Sakkhar). Intensywne rolnictwo w dolinie Indusu, uprawa ryżu (ponad 50% zbiorów krajowych), sorga, prosa, pszenicy, bawełny (1/4 zbiorów krajowych), orzeszków ziemnych, sezamu, owoców (winorośl, mango); pasterska hodowla owiec, kóz i wielbłądów; w większych miastach prowincji (Hajdarabad, Sakkhar, Mirpur Khas, Śikarpur) rozwinięty gł. przemysł włók. (bawełniany) i spoż.; przemysł środków transportu, rafineryjny i hutn. skupiony w Karaczi — gł. porcie handl. kraju; gł. linie komunik. (kol., drogowe) biegną wzdłuż Indusu i łączą Karaczi z północną częścią Pakistanu.
Historia. Obszar obecnej prow. Sindhu był centrum kultury Indusu (2500–1500 p.n.e.); w VI w. p.n.e. władca perski Dariusz I z dyn. Achemenidów przyłączył Sindh do imperium perskim; IV w. p.n.e. podbite przez Aleksandra III Wielkiego, następnie podlegało kolejno Seleukosowi I Nikatorowi, ind. władcy Ćandragupcie Maurji (ok. 305 p.n.e.), Indogrekom, Partom (III–II w. p.n.e.), Scytom, Kuszanom (100 p.n.e.–200 n.e.); III–VII w. pod władzą perskich Sasanidów; w VIII w. podbój Sindhu przez Arabów otworzył subkontynent ind. na wpływy islamu; X–XVI w. panowały w Sindhu muzułm. dynastie miejscowe, XVI–XVII w. — ind. dyn. Mogołów, następnie niezależne dynastie miejscowe; od 1843 rządy Brytyjczyków; od 1947 Sindh w granicach Pakistanu.
