Sefardyjczycy, Spaniolowie,
Żydzi wypędzeni z Hiszpanii i Portugalii 1492–97;
Sefardyjczycy
Encyklopedia PWN
znaleźli schronienie w północnej Afryce, Italii i państwie osmańskim, a ich głównym skupiskiem stały się Saloniki; osiedlili się też w Serbii, Bułgarii oraz na Bliskim Wschodzie — w Syrii i Palestynie, wiele lat później w Holandii, Anglii, a także w Ameryce Północnej; grupa Sefardyjczyków dotarła także do Polski (Zamość, Kraków); mówili głównie językiem ladino, który wywodził się ze średniowiecznego dialektu hiszpańskiego, zawierał wiele elementów hebrajskich, tureckich i in. (od 1510 powstałą w nim literaturę zapisywano alfabetem hebrajskim); w państwie Izrael stanowią 55% ludności żydowskiej; obecnie, oprócz Aszkenazyjczyków, stanowią główną podgrupę społeczności żydowskiej; od Aszkenazyjczyków różni ich stosunek do kabały i filozofii.
