Sụtsos Alẹksandhros

Sụtsos Alẹksandhros, Alẹksandros Soụtsos, ur. 1803, Stambuł, zm. 1863, İzmir,

brat Panajotisa, poeta grecki;

gł. przedstawiciel tzw. szkoły ateńskiej, późniejszego z 2 nurtów gr. romantyzmu; z inspiracji pisarzy fr., podczas studiów w Paryżu, zainteresował się romant. historyzmem, którego idee przeszczepił na grunt gr., rozwijając koncepcję literatury opartej na wartościach dziedzictwa antycznego i bizant.; jako uczestnik powstania nar. już w pierwszych ogłoszonych w Grecji utworach Prọtes sạtires [‘pierwsze satyry’] (1827) krytycznie odniósł się do panującej w odradzającym się państwie prywaty i korupcji; w wielu utworach, gł. o tematyce hist. i niepodległościowej, głosił tradycyjne gr. ideały wolności, męstwa i dumy nar.; narastająca krytyka władzy powodowała liczne prześladowania poety; najgłośniejszy poemat, Periplanịtis [‘tułacz’] (1858) — ostry osąd rządów króla Ottona I, stał się przyczyną uwięzienia i wygnania poety, z którego nie powrócił; obecnie w twórczości S. jest ceniona żywa i śmiała satyra, natomiast krytykowany patetyczny historyzm i sztuczna archaizacja języka.