Rytel Piotr, ur. 20 IX 1884, Wilno, zm. 2 I 1970, Warszawa,
kompozytor, pedagog i krytyk muzyczny;
Rytel Piotr
Encyklopedia PWN
1911–39 profesor konserwatorium, 1945–52 — PWSM w Warszawie, 1956–61 rektor PWSM w Sopocie; jako publicysta muz. współpracował, zwłaszcza w okresie międzywojennym, z czasopismami muz. i dziennikami („Gazeta Polska”, „Kurier Polski”, „Gazeta Warszawska”, „Warszawski Dziennik Narodowy” i in.); surowy krytyk muz.; wobec współcz. twórczości muz. przyjmował postawę konserwatywną (np. wobec niektórych — zbyt nowatorskich w jego mniemaniu — dzieł K. Szymanowskiego); twórczość Rytla pozostawała pod wpływem neoromantyzmu; 3 symfonie, poematy symfoniczne (Grażyna 1908, Korsarz 1911, Żelazowa Wola 1951), koncerty (fortepianowy 1907, skrzypcowy 1950), utwory fortepianowe, kantaty, pieśni, opery (Ijola wyst. Warszawa 1929, Andrzej z Chełmna 1939, zrekonstruowana wersja 1947), balety; podręcznik harmonii (1930).
