Pustynna Burza, 1991
 
Pustynna Burza, 1991
Po przegranej długotrwałej wojnie pozycyjnej z Iranem (1980–88) dyktator iracki Saddam Husajn potrzebował łatwego zwycięstwa, które jednocześnie uzupełniłoby nadszarpnięte zasoby finansowe reżimu. Latem 1990 roku swoją agresję skierował ku małemu, ale bardzo bogatemu sąsiadowi — Emiratowi Kuwejtu. Wykorzystując zadawnione pretensje terytorialne, sięgające końca XIX wieku, kiedy to Wielka Brytania oderwała Kuwejt od Turcji, Irak zaatakował emirat 2 sierpnia. Po kilkudziesięciu godzinach całe terytorium kuwejckie znalazło się pod okupacją. Agresja a wkrótce ogłoszona aneksja Kuwejtu spotkała się ze stanowczą reakcją świata. Wsparta rezolucjami Rady Bezpieczeństwa ONZ uformowała się szybko bardzo szeroka koalicja antyiracka, której przewodziły Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Francja i ich arabscy sojusznicy, przede wszystkim Arabia Saudyjska. Poparcia udzieliły także inne kraje europejskie, Egipt, Syria, Izrael, i co szczególnie ważne ZSRR. Jesienią na terytorium saudyjskim uformowała się prawie milionowa armia koalicji, dowodzona przez generała Normana Schwarzkopfa, której trzon stanowiły siły USA. Operacja „Pustynna Tarcza”, 17 stycznia 1991 roku przekształciła się w „Pustynną Burzę”. Przez pierwszych pięć tygodni trwał zmasowany ostrzał rakietowy i lotniczy armii irackiej, która odpowiadała m.in. atakami rakietowymi na miasta izraelskie. 24 lutego ruszyła ofensywa lądowa, która w ciągu pięciu dni osiągnęła dwa cele — wyzwolenie Kuwejtu i okrążenie zdezorganizowanej armii przeciwnika na bagnach Eufratu. Dla ochrony prześladowanych przez reżim Kurdów i szyitów północ i południe kraju zamknięto dla lotnictwa irackiego. Koalicjanci nie zdecydowali się jednak na usunięcie Husajna, który pozostał u władzy w Iraku obłożonym sankcjami ONZ.
Bartłomiej Kaczorowski
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia