Prokop Jan

Prokop Jan, ur. 16 VII 1931, Częstochowa,

historyk literatury, krytyk literacki, poeta;

1960–87 pracownik nauk. IBL PAN; 1977–87 wykładowca literatury na uniwersytecie w Turynie, 1987–90 — w KUL, od 1990 — w WSP w Krakowie (od 1993 profesor); od 2006 czł. PAU; zainteresowania poezją świat. i pol. — krytycznolit. (zbiory szkiców Euklides i barbarzyńcy 1964, Lekcja rzeczy 1972) i badawcze (Żywioł wyzwolony. Studium o poezji Tadeusza Micińskiego 1978) — łączył z twórczością poet. (zbiory wierszy Czaszka Guliwera 1971, Moja ziemska podróż 1978, Przez podobieństwa 1989); w szkicach lit. (m.in. zbiory Szczególna przygoda żyć nad Wisłą, Londyn 1985, Wyobraźnia pod nadzorem 1994, Lata niby-Polski. Literatura — stalinizm — mity polityczne 1998, Od Robespierre’a do Lenina 2002), odznaczających się pasją polemiczną i niezależnością sądów, ukazuje zjawiska artyst.-lit. na tle ideologii i historii XX w., zwłaszcza systemów totalitarnych; porusza problemy nar. tożsamości, mitów i stereotypów zakorzenionych w pol. świadomości zbiorowej, zagadnienia sowietyzacji Polski, m.in. współdziałania elit intelektualnych i twórczych z władzą komunist. w PRL; ponadto opowiadania, przekłady.