Perret Auguste
 
Encyklopedia PWN
Perret
[perẹ]
Auguste Wymowa, ur. 12 II 1874, Bruksela, zm. 25 II 1954, Paryż,
architekt francuski.
Studiował w École des Beaux-Arts w Paryżu; od 1928 profesor École Spéciale d’Architecture w Paryżu; od 1943 czł. Akad. Sztuk Pięknych; był jednym z pierwszych architektów, którzy zastosowali żelbeton, stąd uważany za „ojca żelbetu”; doprowadził do perfekcji żelbetowy system konstrukcji, osiągając czystość formy i bogactwo plastyki, na jakie pozwalał nowy materiał; w pierwszym okresie twórczości Perreta dominowała tendencja do oderwania się od dekoracyjności w architekturze i wykorzystania konstrukcji dla rozwiązań plast. (dom mieszkalny przy rue Franklin 1903, garaż przy rue Ponthieu 1906, Théâtre des Champs Elysées 1913 w Paryżu), w drugim — przeważało dążenie do kontynuacji, prostoty i elegancjifr. szkoły arch., zgodnie z potrzebami i możliwościami nowych czasów (kościół Notre Dame w Le Raincy 1922, magazyn meblowy przy rue Croulebarbe 1935 i Musée des Travaux Publics 1937 w Paryżu; budynki mieszkalne we Francji, Egipcie, Maroku); po wojnie Perret zaprojektował ośr. badań atomowych Saclay pod Paryżem (1947), nowe centrum Hawru z kościołem St. Joseph i ratuszem (1952, nie zrealizowane), gmach Fundacji Dawid-Weill w Paryżu (1953); swoje poglądy teoret. zawarł w pracy Contribution à une théorie de l’architecture (1952). Uczniem Perreta był Le Corbusier.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia