Niepołomicka, Puszcza
 
Encyklopedia PWN
Niepołomicka, Puszcza,
kompleks leśny w zachodniej części Kotliny Sandomierskiej, w widłach Wisły i Raby;
pow. ok. 109 km2; w drzewostanie przeważa sosna z nieznacznym udziałem dębu i olszy; lasy liściaste, gł. dębowe, występują na glebach gliniastych wzdłuż Wisły i Raby; 1938–42 w drzewostanie dużo szkód spowodował masowy żer osnui gwiaździstej; drzewostan silnie niszczony w wyniku emisji pyłów i gazów z kombinatu metalurgicznego w Nowej Hucie; liczne rezerwaty przyrody (m.in. ze stanowiskiem paproci — długosza król.); ośr. hodowli żubrów w Poszynie; przez północną część puszczy wśród łąk płynie Drwinka (prawy dopływ Wisły); na północno-zachodnim skraju Puszczy Niepołomickiej miasto Niepołomice, na południowym — Stanisławice.
W czasach przedhist. Puszcza Niepołomicka stanowiła część praborów podkarpackich; ślady osadnictwa z epoki paleolitu; w IX w. na terytorium plemiennym Wiślan; w XI w. powstały osady: Staniątki, Chóść, Górka i Gradowice; późniejsze osadnictwo (wzdłuż dolin rzecznych) związane z rozwojem żup wielicko-bocheńskich; od XIV w. do rozbiorów własność król.; 1772–1918 w zaborze austr.; w czasie okupacji niem. 1939–45 na terenie Puszczy Niepołomickiej, w rejonie Kozich Górek, egzekucje żołnierzy pol., a także więźniów z więzienia Montelupich (ok. 400 osób), jeńców radzieckich, fr. i włoskich.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia