Masaccio
 
Encyklopedia PWN
Masaccio
[mazạczczio] Wymowa,
właśc. Tommaso di Ser Giovanni di Monte Cassai, ur. 21 XII 1401, San Giovanni Valdarno, zm. VI 1427, Rzym,
malarz włoski;
jeden z najwybitniejszych artystów wczesnego renesansu; działał głównie we Florencji (od 1422), a także w Pizie i Rzymie; współpracował z Masolinem da Panicale przy freskach w kaplicy Brancaccich w kościele S. Maria del Carmine we Florencji (które od 1425 kontynuował samodzielnie — główne dzieło Masaccia), m.in. Wygnanie z raju, Grosz czynszowy; wykonał ołtarz dla kościoła S. Maria del Carmine w Pizie (1426, obecnie fragmenty w muzeach w Pizie, Berlinie, Neapolu, centralny obraz Madonny z Dzieciątkiem w National Gallery w Londynie) oraz fresk Trójca Św. w kościele S. Maria Novella we Florencji (1428). Masaccio stosował precyzyjną perspektywę linearną i światłocieniowe kształtowanie bryły; monumentalna sztuka Masaccia, odznaczająca się harmonią kompozycji i oszczędną ekspresją, miała przełomowe znaczenie dla sztuki renesansu.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Masaccio, Święty Piotr uzdrawiający cieniem , 1423 — fresk w kaplicy Brancaccich przy kościele Santa Maria del Carmine we Florencjifot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia