Man, Ma‘n,
libański ród przywódców wspólnoty druzyjskiej, panował w Libanie 1516–1697;
Man
Encyklopedia PWN
niejasne jest pochodzenie rodu, pierwszym poświadczonym historycznie jego przedstawicielem był Fachr ad-Din I (pocz. XVI w.) — prawdopodobnie on lub jego syn, Kurkumaz, został 1516–17 mianowany przez osmańskich zdobywców Lewantu lokalnym przywódcą w prow. Asz-Szuf w południowym Libanie; najwybitniejszym przedstawicielem dynastii był Fachr ad-Din II, który doprowadził do rozkwitu gosp. kraju (rolnictwo i handel) i nawiązał szerokie kontakty z Europą, próbując jednocześnie bez skutku uniezależnić się formalnie od imperium osmańskiego; za panowania następców Fachr ad-Dina, którzy sprawowali władzę pod ścisłą kontrolą Stambułu, sytuacja w kraju pogorszyła się, na nowo rozgorzały konflikty rodowe i rel.; ostatnim przedstawicielem rodu był Ahmad, który uważany jest za faktycznego twórcę autonomii Libanu; nie pozostawił on męskiego potomka, a po jego śmierci władzę przejął ród Szihab, a Liban popadł w całkowitą anarchię.
