Izydor Oracz,
hiszpański rolnik.
gr. Isis ‘bogini egipska’; doron ‘dar’; ‘dar Izydy’,
ur. ok. 1080, okolice Madrytu, zm. ok. 1130(?), Madryt,
Izydor Oracz
Encyklopedia PWN
Według legendarnego żywota, spisanego ok. 1275 przez diakona Juana z Saragossy, Izydor Oracz całe życie pracował na roli, początkowo jako najemnik, później — nadzorca i zarządca posiadłości ziemskiej. Słynął z pobożności, uczynków miłosierdzia oraz łagodności, okazywanych zwłaszcza prześladującym go z zazdrości współpracownikom. Z dobroczynności znano także żonę Izydora, Marię Toribia. Izydor i Maria stali się wzorowym przykładem „tych, którzy mało posiadając, gotowi są oddać wszystko”. Pewnej soboty przyszło im podzielić się jedzeniem z wieloma biednymi. Kiedy do drzwi zapukał kolejny biedny, Izydor spytał Marię, czy nie zostało w garnku jeszcze trochę jedzenia. Zapewniała, że nie, ale ponieważ Izydor nie dawał za wygraną, postanowiła pokazać mu pusty garnek. Jakie było jej zdziwienie, kiedy weszła do kuchni i zobaczyła, że garnek znowu napełnił się jedzeniem. Izydor po śmierci był otoczony kultem, który rozwijał się szybko dzięki cudownym uzdrowieniom przy jego grobie (wśród uzdrowionych znalazł się król hiszpański Filip III). Izydor Oracz został kanonizowany w 1622 przez papieża Grzegorza XV. Jest jednym z najbardziej popularnych świętych w Hiszpanii. Patronuje Madrytowi i Saragossie oraz rolnikom. W sztuce przedstawiano go jako mężczyznę w średnim wieku z brodą lub młodego wieśniaka w regionalnym stroju ludowym. Najczęściej spotykane wizerunki świętego ilustrują najsłynniejszą, związaną z nim legendę. Ukazują anioła wykonującego orkę za pogrążonego w modlitwie Izydora. W sztuce hiszpańskiej powstały cykle scen z życia i cudów świętego Izydora, ukazywanego czasem w towarzystwie żony, bł. Marii Toribia. Jego atrybutami są: sierp, pług, motyka, różaniec, krucyfiks. Święto: 15 V, dawniej 2. niedziela po Wielkanocy.
