Izraela starożytnego sztuka
 
Encyklopedia PWN
Izraela starożytnego sztuka,
sztuka dawnego Izraela, państwa stworzonego przez plemiona hebrajskie, które na terenie dzisiejszej Palestyny osiedliły się między XIII–XI w. p.n.e.;
nawiązywała do tradycji artyst. Kananejczyków i pozostawała pod wpływem sztuki Egiptu i Mezopotamii; wg tradycji bibl. najstarsze dzieła architektury monumentalnej (świątynia Salomona, X w. p.n.e.) zostały zbud. przez Fenicjan z Tyru; także inne pomniki architektury wykazują wiele podobieństwa do architektury kananejskiej. Aikoniczny charakter judaizmu wpłynął ujemnie na rozwój sztuk plast.; znane są tylko płaskorzeźby i reliefy o motywach symbol., geom., roślinnych i zoomorficznych. Sztukę sepulkralną reprezentują skalne groby komorowe, gł. z okresu hellenistycznego i rzym., oraz ossuaria zdobione geom. motywami. Szczytowy punkt rozwoju osiągnęła sztuka dawnego Izraela za Heroda I Wielkiego, a kres jej położyło zburzenie Jerozolimy (70 r. n.e.) i rozproszenie Żydów po klęsce powstań przeciw Rzymowi.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Jerozolimska Świątyna Salomona, rekonstrukcjafot. S. Mędala/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Masada, ruiny twierdzy, 43 r. p.n.e. (Izrael) fot. P. Tomaszewski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia