Isfahani, Al-,
irańska rodzina artystów, działających za panowania dyn. Kadżarów, specjalizujących się w zdobieniu gwaszem pokrywanym laką sandarak piórników, ramek, opraw luster, skrzynek na klejnoty;
Isfahani, Al-
Encyklopedia PWN
najsłynniejsi byli dwaj bracia: Nadżaf Ali al-Isfahani, czynny ok. 1815–60, malarz kwiatów i ptaków; prowadził też szkołę malarską, a jego uczniowie często posługiwali się imieniem mistrza (np. okładki książkowe w petersburskim Ermitażu); Muhammad Isma’il al-Isfahani, ur. ok. 1814, zm. 1882 lub 1892; na piórnikach i skrzynkach przedstawiał władców ówczesnego Iranu, sułtana tureckiego i cara Rosji oraz urzędników dworskich; malował portrety, wielofiguralne sceny audiencji dworskich, sceny batalistyczne, a także tematy z literatury pięknej i rel., związanej z szyickim odłamem islamu; wzorował się na ilustracjach książkowych; w jego malarstwie są zauważalne elementy sztuki europejskiej.
