Hajfa

Hajfa, Hêā,

m. w północnym Izraelu, nad zat. Hajfa (M. Śródziemne);

Żydzi (ok. 90% mieszk.) i Arabowie; wyznawcy judaizmu, muzułmanie, maronici, druzowie. ośr. adm. okręgu Hajfa. Największy port mor. (ok. 80% obrotów) i ośr. przem. Izraela; przemysł gł. chem. (rafineria ropy naftowej — rurociąg z portu Ejlat), środków transportu, cementowy, elektrotechniczny, włók. i odzieżowy, stalownia; węzeł drogowy przy autostradzie Akka–Tel Awiw-Jaffa; port lotn.; uniw. (zał. 1963), politechnika, biblioteki.

Historia.

Już w XIV w. p.n.e. istniał tu mały port rybacki, który przetrwał do czasów hellenistycznych; w 2. poł. XVII w. rozbudowany w związku z rozwojem handlu z Europą; rozkwit Hajfy pod koniec XIX w., po odwiedzinach 1898 ces. niem. Wilhelma II; u progu I wojny świat. liczyła 20 tys. mieszk.; przybywający z Europy Żydzi nadali miastu eur. charakter; zgodnie z wizją T. Herzla zaczął rozwijać się wielki przemysł; 1925 powstał w Hajfie Technikon, czyli Izrael. Inst. Technologii, największy ośr. badawczy w Palestynie; 1948 w momencie proklamowania Państwa Izrael Żydzi w Hajfie stanowili prawie 100% ogółu mieszk.; Hajfa jest świat. centrum bahaizmu.

Hajfa, Mauzoleum Baba na zboczu Karmelu (Izrael)