Connecticut
 
Encyklopedia PWN
Connecticut
[kənẹtıkət] Wymowa,
stan w północno-wschodniej części USA (Nowa Anglia), nad cieśn. Long Island;
3,5 mln mieszk. (2010), w tym 9% ludności pochodzenia pol. (najwyższy odsetek w USA), skoncentrowanej gł. w dolinie rz. Naugatuck, ponadto 9% Murzynów i 7% Latynosów; powierzchnia 13,0 tys. km2, stol. Hartford, inne gł. m.: Bridgeport, New Haven, Waterbury; środkową część Connecticut zajmuje dolina rz. Connecticut; obszary na północnym wschodzie i północnym zachodzie wyżynne. Jeden z najgęściej zaludnionych i najsilniej uprzemysłowionych stanów USA; rozwinięty przemysł włók., maszyn., zbrojeniowy, elektrotechniczny, chem., stoczn.; produkcja sprzętu komputerowego; rolnictwo odgrywa niewielką rolę; hodowla bydła typu mlecznego, drobiu, uprawa tytoniu, warzyw (liczne szklarnie), owoców (jabłonie); ośr. wypoczynkowe, plaże i ośr. sportów zimowych; południowo-zachodnia część stanu, związana z Nowym Jorkiem, wchodzi w skład jego regionu metropolitalnego.
Historia. Obszar od 1614 kolonizowany przez Holendrów, od 1633 przez osadników ang. z kolonii Plymouth, od 1638 przez purytanów z Anglii; jedna z kolonii Nowej Anglii; od 1662 kolonia Korony bryt., jedna z trzynastu, które 1776 przyjęły Deklarację niepodległości Stanów Zjednoczonych; 1788 Connecticut ratyfikował Konstytucję Stanów Zjedn. i wszedł do Unii jako stan założycielski; w XIX w. bujny rozkwit gosp., społ. i kult.; w wojnie secesyjnej (1861–65) Connecticut stał po stronie Unii.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia