Bluetooth
międzynar. norma określająca technikę przesyłania sygnałów cyfrowych na małe odległości (najczęściej do 10 m, niekiedy do 100 m), za pomocą fal radiowych o częst. ok. 2,4 GHz, z szybkością do 760 kbit/s;
[blu: tu:ŧ; ang.],
Bluetooth
Encyklopedia PWN
technika umożliwia transmisję danych cyfrowych oraz głosu (przetworzonego na sygnał cyfrowy), przy użyciu modułów (miniaturowych nadawczo-odbiorczych urządzeń radiowych o mocy wyjściowej 1 mW), między komputerami, a także między komputerami i różnymi urządzeniami (urządzeniami peryferyjnymi, telefonicznymi aparatami cyfrowymi, telefonami komórkowymi, aparaturą DVD, urządzeniami zapewniającymi dostęp do Internetu); Bluetooth może być też wkorzystywany w domowych systemach sterowania (np. w urządzeniu sterującym bramą garażu). Norma została oprac. przez grupę Bluetooth SIG (ang. Special Interest Group), zał. 1997 przez firmy: Ericsson, IBM Corporation, Intel, Nokia AB i Toshiba. Nazwę „Bluetooth” przyjęto dla upamiętnienia króla duńskiego, Haralda I Sinozębego.
