Bellay, du
andegaweński ród szlachecki, znany od X w.;
[dü belẹ],
Bellay
Encyklopedia PWN
pierwszym wymienianym w źródłach przedstawicielem rodu B. był pan na Montreuil, zm. 966; najwybitniejszymi z B. byli bracia: Guillaume, pan na Langley, ur. 1491, zm. 9 I 1543, fr. rycerz, dyplomata i pisarz; od 1515 w służbie króla Franciszka I, początkowo walczył we Flandrii i Włoszech, później w misjach dyplomatycznych we Włoszech (1526 i 1528), w Anglii (1529); zwolennik tolerancji rel. oraz wojny z ces. Karolem V, 1534–35 działał na rzecz zjednoczenia książąt niem. przeciwko cesarzowi, od 1537 namiestnik król. w Piemoncie; autor Ogdoares — dzieła opisującego rywalizację pomiędzy fr. Franciszkiem I i ces. Karolem V; jego brat Jean, ur. 1492 lub 1498, zm. 16 II 1560, fr. dyplomata, od 1526 bp Bajonny, od 1530 tajny radca króla Franciszka I i od 1532 bp Paryża; 1527–34 kilkakrotnie w misjach dyplomatycznych w Anglii i Rzymie w związku z rozwodem Henryka VIII z Katarzyną Aragońską; od 1535 kardynał, 1553 osiadł w Rzymie — bp Ostii i dean Św. Kolegium Kardynalskiego (1555); protektor humanistów i reformatorów rel., przyczynił się do utworzenia przez Franciszka I Collège de France; kuzynem Guillaume’a i Jeana był fr. poeta Joachim Du Bellay.
