Andorczycy,
niewielki naród rom. w Pirenejach zamieszkujący Andorę;
Andorczycy
Encyklopedia PWN
ok. 22 tys. (2005); formalnoprawnym wyrazem przynależności do niego jest posiadanie obywatelstwa księstwa (jedynie 33% mieszkańców), do niedawna opartego na wielopokoleniowej zasiedziałości; z pochodzenia są gł. Katalończykami; językiem etnicznym jest kataloński, używany obok hiszp. i fr.; schrystianizowani w VI w., są katolikami; tradycje polit. odrębności A. sięgają średniowiecza, od 1278 pod wspólnym zwierzchnictwem Hiszpanii i Francji, feudalnej struktury władzy znieśli dopiero w 1933, zyskując pełną suwerenność; przez wieki tworzyli zamkniętą wspólnotę górali pirenejskich dolin, zajmowali się gł. wysokogórskim pasterstwem owiec, handlem i przemytem; od poł. XX w. silnie rozwinęli turystykę i bezcłowy handel towarami importowanymi, zapewniającymi im wysoki poziom egzystencji .
