Ałtaj, kazachskie i ros. Altaj, chiń. Altay Shan, mong. Altajn nuruu,
góry w Azji Środkowej, w Rosji, Kazachstanie, Mongolii i Chinach;
Ałtaj
Encyklopedia PWN
obejmuje liczne łańcuchy górskie ciągnące się głównie z południowego wschodu na północny zachód; wysokość do 4506 m (Biełucha). Dzieli się na Ałtaj Właściwy (Rosja i Kazachstan) oraz Ałtaj Mongolski i Ałtaj Gobijski. Część północno-wschodnia sfałdowana w orogenezie kaledońskiej, południowo-zachodnia — w hercyńskiej; zbudowane z prekambryjskich i paleozoicznych skał magmowych, metamorficznych i osadowych. Przeważają niewysokie grzbiety górskie, o stromych stokach; najwyższe pasma (Góry Katuńskie i Góry Czujskie) mają rzeźbę alpejską; charakterystyczne duże tektoniczne śródgórskie kotliny, zwane stepami (Czujski, Kurajski). Klimat górski w strefie umiarkowanej chłodnej, wybitnie kontynentalny; suma roczna opadu na zachodnich i północno-zachodnich stokach 1000–2000 mm, w Kotlinie Czujskiej ok. 100 mm. Liczne rzeki (najdłuższe: Katuń, Buktyrma, Bija, Czuja); ponad 3500 jezior, największe: Markaköl i Teleckie. 70% powierzchni Ałtajów zajmuje tajga (w zachodniej części jodłowa, w północno-wschodniej — jodłowo-limbowa, w południowej — modrzewiowa); w dolnym piętrze roślinność stepowa; powyżej 1700 m na północy i 2750 m na wschodzie — łąki wysokogórskie; lodowce (ponad 900 km2). Bogate złoża rud żelaza, rtęci, cynku, ołowiu i miedzi, złota; źródła mineralne; hodowla marali; doliną Katuni (z miasta Bijsk) biegnie droga samochodowa do Mongolii (trakt czujski). Rezerwat Ałtajski (881 tys. ha) na terytorium republiki Ałtaj.