Elżbieta z Turyngii

Elżbieta z Turyngii,

hebr. ’el îšebā‘ ‘Bóg jest pełnią’,

Elżbieta Węgierska, ur. 1207, Bratysława lub Sárospatak (pn. Węgry), zm. 16 XI 1231, Marburg (Hesja),

księżniczka z rodu Arpadów, córka króla Węgier, Andrzeja II, tercjarka franciszkańska.

W wieku 4 lat została zaręczona z synem landgrafa Turyngii, Ludwikiem IV, którego poślubiła dziesięć lat później w Wartburgu. Gdy w 1227 Ludwik IV zmarł w drodze na wyprawę krzyżową cesarza Fryderyka II, Elżbieta wraz z trojgiem dzieci zamieszkała w Eisenach. Po zabezpieczeniu przyszłości dzieci przeniosła się do Marburga, gdzie ufundowała szpital dedykowany św. Franciszkowi z Asyżu. Od dzieciństwa bardzo religijna, poddała się kierownictwu duchowemu franciszkanina Rudygera, a później inkwizytora Konrada z Marburga, który narzucił jej surową ascezę. W 1228 złożyła ślub zachowywania rad ewangelicznych, potem miała przyjąć habit franciszkański, stając się pierwszą tercjarką w Niemczech. Prawdopodobnie zmarła z wycieńczenia. Słynęła z poświęcenia dla biednych. Ulubiona święta w Niemczech, popularna także w całej Europie, m.in. dzięki zakonom dominikanów i franciszkanów. Jest patronką Niemiec, Węgier, charytatywnych bractw, stowarzyszeń i zgromadzeń zakonnych (tercjarze, elżbietanki), chorych, żebraków, piekarzy i koronkarzy. Została kanonizowana już w 1235 przez papieża Grzegorza IX. W sztuce jest przedstawiana w stroju królewskim albo z naręczem róż w fartuchu. Powstała bowiem legenda, że mąż zakazał jej rozdawać ubogim pieniądze i chleb. Gdy pewnego razu przyłapał ją na wynoszeniu bułek w fartuchu i kazał jej pokazać, co niesie, zobaczył róże, mimo że była to zima. Często przedstawiano też Elżbietę jako tercjarkę franciszkańską. Jej atrybutami są także: różaniec, chleb, ryby, dzban, krzyż ognisty, pieniądze lub sakiewka, żebrak u stóp, model kościoła, korona. Święto: obecnie 17 XI, dawniej 19 XI.