łuk,
muz.:
łuk
Encyklopedia PWN
1) najwcześniejsza forma instrumentu strunowego, wywodząca się z łuku łow.; łuk był trzymany jednym końcem w zębach (jama ustna służyła jako rezonator), struna-cięciwa była szarpana palcami; później dodano rezonator (np. pęcherz zwierzęcy, tykwa); stosowano też pocieranie i uderzanie struny;
2) element współcz. notacji muz., → ligatura.