Szkłów, białorus. Szkłou, Škloŭ, ros. Szkłow, Šklov,
m. na Białorusi, w obwodzie mohylewskim, na pr. brzegu Dniepru.
Szkłów
Encyklopedia PWN
— 16,2 tys. mieszk. (2019). Miejscowość w W. Księstwie Litew., wzmiankowana 1535; do 1542 własność Gasztołdów, następnie Chodkiewiczów (przed 1561), od 1629 Sieniawskich, od 1731 Czartoryskich; prawa miejskie przed 1577; centrum dóbr szkłowskich; w XVI–XVIII w. ośr. rzemieślniczy i handl., znane jarmarki międzynar.; 12 VIII 1654 podczas wojny pol.-ros. (1654–67) miejsce zwycięskiej bitwy wojsk litew., dowodzonych przez hetmana J. Radziwiłła, z armią ros. kniazia J.K. Czerkaskiego; 1769 całkowicie zniszczony przez pożar; 1770–72 wzniesiono nowy Szkłów z dużym centrum handl.; od 1772 w zaborze ros., wykupiony przez carycę Katarzynę II i nadany ks. Potiomkinowi, 1778 gen. Zaryczowi (zał. tu szkołę dla 300 dzieci szlachty białoruskiej, 1800 przeniesioną do Grodna); od 1773 siedziba powiatu; w XIX w. liczne skupisko Żydów (ponad 11 tys.); 1919–91 w Białorus. SRR; od 1991 w Białorusi. Barokowy ratusz z halami targowymi (ok. 1770) — ob. szkoła; kościół parafialny (ok. 1900); cerkiew Przemienienia (1905), dwór Kriwoszejna (1902–03).
