Starzyński Juliusz, ur. 28 II 1906, Lwów, zm. 11 XII 1974, Warszawa,
historyk sztuki, krytyk;
Starzyński Juliusz
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
1935–39 dyr. Inst. Propagandy Sztuki w Warszawie; 1937–39 kustosz Galerii Malarstwa Obcego w Muzeum Nar. w Warszawie; od 1949 profesor Uniwersytetu Warszawskiego; 1947–49 dyr. Biura Współpracy Kult. z Zagranicą; organizator i 1949–58 dyr. Państw. Inst. Sztuki; 1950–70 kier. Inst. Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego; od 1952 członek PAN; od 1955 przewodniczący Sekcji Pol. Międzynar. Stow. Krytyków Sztuki (AICA); od 1956 czł. Accademia di Belle Arti w Wenecji; 1958–60 i 1968–74 dyr. Inst. Sztuki PAN; od 1961 kierował pracami Międzynar. Komisji Archiwów Sztuki Współcz.; zajmował się gł. problemami sztuki współcz. i nowoczesnej oraz teorią sztuki; liczne prace nauk., m.in.: Wilanów. Dzieje budowy pałacu za Jana III (1933), Sztuka w świetle historii (1951), Ludzie i obrazy. Od Dawida do Picassa (1958), O romantycznej syntezie sztuk... (1965), Aleksander Gierymski (1967), Romantyzm i narodziny nowoczesności. Stendhal, Delacroix, Baudelaire (1972), Polska droga do samodzielności w sztuce (1973).
