Nawoi Aliszer Nizamuddin, zw. Fani, ur. 9 II 1441, Herat, zm. 3 I 1501, tamże,
pisarz uzbecki;
Nawoi Aliszer Nizamuddin
Encyklopedia PWN
twórca literatury uzb. i klasyk literatury tadż.; wezyr sułtana Husajna Bajkary i mecenas sztuk; utwory N. stały się dla poetów Azji Mniejszej wzorem pisania w języku ojczystym; pozostawił w języku czagatajskim (starouzb.) dywany poezji lirycznej i Chamsę: Hajrat al-abrar [‘wzburzenie świątobliwych’] (1483), Lajla wa Madżnun [‘Lajla i Madżnun’], Farhad wa Szirin [‘Farhad i Szirin’], Saba-i sajjare [‘siedem planet’] (wszystkie 1484), Sadd-i Iskandari [‘mur Aleksandra’] (1485); w języku tadż. oprac. pierwszy słownik bibliograficzny Madżalis an-nafa'is [‘biesiada znakomitości’] (1491–92) — źródło wiadomości o poetach tur. i perskim; w języku perskim tworzył gazele; traktat w obronie lit. języka nar. (czagatajskiego) Muhakamat al-lughatajn [‘spór dwóch języków’] (1499) oraz traktat o prozodii Mizan al-awzan; pol. przekłady utworów w antologii Poezja uzbecka (1989).
