Jońskie, Wyspy
 
Encyklopedia PWN
Jońskie, Wyspy, Jọnii nịsi, Iónioi nḗsoi,
archipelag gr. na M. Jońskim, u zachodniego wybrzeża Grecji (Epir);
region administracyjny; ok. 200 tys. mieszk.; gł. wyspy: Kefalinia (781 km2), Kerkira (641 km2), Zakinthos (402 km2), Lefkas (302 km2), Itaka (96 km2); powierzchnia górzysta (wysokość do 1627 m na Kefalinii); częste trzęsienia ziemi; uprawa gł. winorośli, oliwek, drzew cytrusowych; rybołówstwo; przemysł spoż.; turystyka; gł. m.: Kerkira, Lefkas.
Historia. W starożytności zasiedlone przez Greków, nosiły nazwy: Kefallenia, Korkyra, Zakyntos, Leukada, Itaka; w czasach rzym. — w granicach prow. Achaja (Grecja), później — cesarstwa bizant.; 1147 zajęte przez Normanów sycylijskich, 1205 przez Neapol, w końcu XV w. przez Wenecję; po 1797 należały do Francji; 1800 utworzono z W.J. Rep. Heptanezu pod zwierzchnictwem Rosji, potem Turcji; od 1815 Państwo Jońskie pod protektoratem Wielkiej Brytanii, 1864 odstąpione Grecji.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia