Giono 
, ur. 30 III 1895, Manosque, zm. 9 X 1970, tamże,
pisarz fr.; tłem jego powieści jest najczęściej rodzinna Prowansja;
[żjonọ]
Jean , ur. 30 III 1895, Manosque, zm. 9 X 1970, tamże,
Giono Jean
Encyklopedia PWN
tłem jego powieści jest najczęściej rodzinna Prowansja; w pierwszym okresie twórczości zbliżał się do panteizmu, ukazując w powieściach związek życia ludzkiego z przyrodą i głosząc konieczność powrotu do natury: cykl Pan (m.in. Otawa 1930, wyd. pol. 1936), Wielka trzoda (1931, wyd. pol. 1936), Que ma joie demeure (1935); 1944 sądzony za kolaborację; po wojnie — cykl powieści hist. i obyczajowych Chroniques, wykazujących wpływy kronik Stendhala (m.in. Huzar na dachu 1951, wyd. pol. 1974, Le Moulin de Pologne 1952, wyd. pol. 1983); ponadto opowiadania (zbiór Zbieg 1973, wyd. pol. 1988), dramaty, eseje.
