Dzanabadzar, ur. 1635, zm. 1723,
mongolski duchowny lamajski i mąż stanu;
Dzanabadzar
Encyklopedia PWN
centralna postać sejmu 1691, na którym księstwa Chałchy uznały zwierzchnictwo Mandżurów; stworzył podwaliny teokracji w Mongolii; jego następcy, uchodzący tak jak on za wcielenie legendarnego ucznia Buddy, rDże-bcun-dam-py, nosili tytuł bogd-geegena, a ich rezydencja stała się zalążkiem Urgi (ob. Ułan Bator); jako Öndör-geegen [‘wysoki święty’] D. jest bohaterem wielu legend; tradycja przypisuje mu też autorstwo jednego z używanych przez Mongołów systemów pisma i pełnych wdzięku posągów z brązu przedstawiających postacie z buddyjskiego panteonu.
